Milford Sounds

Als je denkt dat het landschap niet  mooier, indrukwekkender en imposanter kan, dan moet je de weg van Te Anau naar Milford eens nemen....

Vandaag staat Milford Sound, 120 km naar het noorden, op het programma. Na een dagje weinig doen, hebben we er weer zin in. We rijden het dorp uit, naar het noorden, en volgen de oostoever van Lake Te Anau. Dan wordt het landschap steeds onherbergzamer, ruiger. Hier en daar wat bos, maar vooral uitgestrekte valleien met bloeiende brem, bergmeren (de grootste is Lake Gunn), wilde rivieren. Op parkeerplaatsen wordt je begroet door de Kea, een papegaai-achtige vogel die brutaal genoeg is om zo je auto in de springen. De dalen worden steeds smaller en de rotswanden steeds hoger. We stoppen vaak om  de vergezichten te bewonderen. We klimmen richting de pas. Deze is net boven de boomgrens, en al in de sneeuw, maar het is niet erg koud. Daar stoppen we even. Er is een tunnel van 1200 meter lang, die maar 1 baan heeft, dus we moeten wachten. Aan de andere kant gaat het steil naar beneden en de rotswanden worden nog steiler en hoger. Je voelt je er nietig bij en het is onmogelijk afstanden en hoogtes in te schatten. De weg slingert richting Milford, de temperatuur stijgt weer. Milford is niet veel meer dan een bezoekerscentrum, een haven en een vliegveldje waar de vliegtuigen en helikopters af en aan gaan. We wandelen langs de baai met uitzicht op de Miterpeak en een hoge waterval. Na een kop koffie hebben we al weer zin in de schitterende terugweg, want je raakt niet uitgekeken... Wat een indrukken...